qələndər

is. <fars.> Şərqdə: dünyadan əl çəkib, sərsəri həyat keçirən dərviş; dünyanın zövq və nemətlərinə inanmayaraq, həqiqət axtaran filosof. Həm bən qələndər surətəm, fərdəm, mücərrəd təcridəm; Gərçi fəqirəm, həm gəda, mülkə Süleyman gəlmişəm. Nəs.. // Ümumiyyətlə, sərsəri, divanə. Gördüm cəmalını, oldum qələndər; Laçın tək qıya bax, üz bəri döndər. Aşıq Dilqəm. // Çoxbilmiş mənasında.

◊ Qələndər-a-qələndər – uşaq oyunlarından birinin adı.